[tex]\LARGE\color{purple}{{{\boxed{\tt{}HERE'S \: THE \: ANSWER!}}}}[/tex]

Sa kadiliman ng langit, bagyo'y dumating,

Lakas nitong kumitil, panganib naghatid.

Pinsala't pagkasira, walang tigil na dalaw,

Kalikasan sinasalanta, tuwing bagyo'y dumating.

Hangin humahampas, dagat sumisidhi,

Binubuhos na ulan, lupang nilalanghap.

Gigil ng kalikasan, sa pag-iral ng bilis,

Marahas na kapangyarihan, bagyo'y nagdadala.

Araw ay nagliwanag, bagyo ay humupa,

Nanlalaban't nakabangon, tao'y nagkakapit-bisig.

Lakas ng bayanihan, pagbangon sa kalamidad,

Pagtibay ng diwa, sa bawat digmaan ng bagyo.

Lumipas ang unos, bagyo'y naglalaho,

Ngunit alaala'y mananatiling tatak.

Paalala sa kalikasan't giting ng tao,

Sa tuwing bagyo'y darating, maging handa't matatag.

CarryOnLearning

(ノ^_^)ノ

Answer:

Sa aking isipan, isusulat ang tula,

Tungkol sa bagyo na sa langit nagmumula.

Dalawang taludtod lamang ang aking itutula,

Ngunit damdamin ko'y sa bawat titik, sumisiklab.

Sa unang bahagi ng tula'y maglalakbay tayo,

Sa gitna ng ulan, sa bagong umaga't gabi.

Ang hangin ay sumisidhi, ulap ay maitim na sumasagwa,

Nagmumula ang lakas ng bagyo, tila'y alon sa karagatan.

Sa pangalawang saknong, tuklasin natin ang hagupit,

Ng bagyong tila'y galit ng kalikasan, walang kapantay.

Sa kaniyang pagdaan, mga puno'y naglalaho, animo'y bituin,

Naiiwan ang mga bakas, sa kaniyang malupit na palad.

Sa panghuling yugto, ang bagyo'y unti-unting namumuhay,

Bumubukas ang kalangitan, naglalaho ang kanyang ulap.

Naiiwan tayo na puno ng mga alaala ng kaniyang galak,

Ang bagyong ito, sa puso't isipan, hindi malilimutan.