Sa bayan ng Tatapan, may isang magandang dalaga na ang pangalan ay

Pulang. Siya ay nag-iisang anak ni Datu Semagansang, ang hari ng Tatapan.

Maraming nagkakagusto kay Pulang dahil sa kanyang angking kagandahan,

kabaitan at ang hindi nito mapagmataas. Siya rin ay tinatawag ng mga taga-

Tatapan bilang Bidadari, ang tawag sa dalagita ng paraiso. Ang lahat ng ninanais

ni Pulang ay ibinibigay sa kanya ng kanyang amang hari.

Isang araw, dumating ang hari ng Midtimbang na si Datu Semakwil. Siya ay

may anak na binata na nagngangalang Sumawang. Sumama si Sumawang sa

kanyang amang hari.

“Naparito kami Datu Semagansang dahil nais asawahin ng aking anak ang

iyong anak na si Pulang, gaya ng napag-usapan natin” ang hayag ng dumating na

hari.

Ang ipinahayag ni Datu Semagansang ay narinig ni Pulang. Nagulat siya sa

kanyang narinig. Hindi nito alam kung ano ang kanyang gagawin. Wala pa siyang

balak magpakasal at wala siyang nararamdaman para sa anak ng hari na si

Sumawang kahit matagal na niya itong naririnig. Hindi alam ni Pulang na

ipakakasal siya kay Sumawang nang sa ganoon ay lumawak ang kanilang

kahariang pinamumunuan.

“Ngayon Pulang ay ipapaasawa kita kay Sumawang, parehas lang naman at

mag-aasawa ka rin, kaya siya na ang ipapaasawa ko sa’yo” ang wika ng amang

hari ni Pulang.

“Ngunit ayaw ko pa mahal na amang hari. Wala rin po akong nararamdaman

na pagmamahal sa kanya” naiiyak na sagot ni Pulang.

“Ito lang ang kahilingan ko sa’yo anak. Lahat ng gusto mo ay ibibigay ko

sa’yo kahit ito lamang ang maisusukli mo sa akin” malakas na sabi ng hari.

“Ngunit ama…” ang sumbat ni Pulang na agad namang sinagot ng kanyang

amang hari.

“Nakapag-usap na kami ni Datu Semakwil. Sa ayaw at sa gusto mo, sa

susunod na linggo ay ikakasal na kayo ni Sumawang” ang iniwang pahayag ng

kanyang amang hari.Simula nang marinig ni Pulang na ikakasal siya ay hindi na siya nakikitaan

ng pagiging masaya. Hindi na rin ito ngumingiti. Sa sobrang lungkot ay pumunta

siya sa bundok na kalapit lamang ng kanilang kaharian. Natatanaw niya ang

kabilang bundok na pinamumunuan ng ama ng kaniyang mapapangasawa.

Umupo siya sa malaking bato. Hindi niya namamalayan ay napaluha na lamang

siya. Iniyak niya ang lungkot na kaniyang nadarama. Umiyak siya nang umiyak.

Sa kanyang pag-iyak ay pumapatak ang kaniyang mga luha sa pagitan ng

dalawang bundok.

Dahil sa labis na pag-alala ng hari, ilang linggo nang hinahanap ng buong

bayan si Pulang mula ng siya’y mawala. May nakapagkuwento kung saan

namamalagi si Pulang ngunit hindi na siya muling nakita pa mula nang siya ay

umalis. Agad pinuntahan ng hari ang kinaroroonan ni Pulang ngunit wala na

silang nadatnan.

“Pulang! Pulang! Anak ko…” ang paulit-ulit na sigaw ng hari.

Umuwi ang hari na hindi niya kasama ang kanyang anak. Labis-labis ang

kanyang pagsisisi at pagdadalamhati. Di nagtagal ay iniwan ng hari ang kanyang

bayan at hindi na muling nagpakita pa.

Sa pagkawala ni Pulang ay may isang bukal ng tubig na lumitaw sa pagitan

ng dalawang bundok kung saan huling nakita si Pulang at kalauna’y naging ilog.

Ito ang mga luha ni Pulang na natipon sa kanyang pag-iyak. Tinawag ng mga

Maguindanaoan ang ilog na Pulangi.

Magpahanggang ngayon ang ilog ng Maguindanao ay nakatutulong sa pang-

araw-araw na pamumuhay ng mga Maguindanaoan tulad ng pangingisda at

pagsasaka. 1. Sino-sino ang mga tauhan sa kuwento? 2. Ano ang paksa ng alamat na binasa?3.Ano ang tunggalian sa kuwentong binasa?4. Paano nagwakas ang alamat ? paki answer po kailangan ko po ngayon plss po​