Answer:
ALAMAT -SI MANGITA AT SI LARINA, SA LAWA
NG BAI
MARAMING taon na ang nakaraan mula
nuong namahay sa mga pampang ng Laguna
de Bai ang isang mahirap na mangingisda
( pescador, fisherman). Nabalo nang namatay
ang asawang babae, siya na lamang ang
tanging nagpalaki sa 2 nilang anak na babae,
sina Mangita at Larina. Kapwa napaka-ganda
ng 2 anak.
Si Mangita ay kayumangging kaligatan at ang
buhok niya ay kulay ng hatinggabi
(medianoche, midnight). Mapag-bigay siya at
mahal ng lahat ng kakilala dahil mabait.
Tinutulungan niya ang kanyang ama sa
pagtahi sa mga lambat ( fishnets) at sa
pagbigkis ng mga sulu (torches) - kapwa
gamit sa pangingisda gabi-gabi. At araw-araw
naman, ang matamis niyang ngiti (sonrisa,
smile) ang siyang nagpapaliwanag sa munti
nilang kubo (cabaña, hut).
Maputi naman si Larina at haling na haling
siya sa manilaw-nilaw (dorado, golden)
niyang buhok na pinatubo niyang mahabang
mahaba. Kaiba siya sa kapatid, hindi
tumutulong sa bahay at maghapon na lamang
nagsusuklay. At malupit. Nanghuhuli siya ng
mga paruparo (butterflies) na tinutusok niya
hanggang mamatay at isinasabit na palamuti
(decoration) sa buhok. Tapos, nagpupunta
siya sa lawa upang masdan ang sarili sa
tubig. Paminsan-minsan, nakikita niyang
nangingisay pa ang paruparo at tuwang-tuwa
siya sa galaw nito sa kanyang buhok.
Dahil dito, ayaw siya ng mga tao na lalong
humanga at nagmahal sa kapatid niyang
Mangita. Lalo namang nagselos at nainggit si
Larisa kay Mangita.
Isang araw, isang pulubing matandang babae
ang lumapit sa kanilang kubo at humingi ng
kaunting kanin (arroz, rice) para sa kanyang
maliit na mangkok (cuenco, bowl).
Nagsusuklay ng buhok nuon si Larina sa
pintuan, at nasuya sa pag-abala ng pulubi.
Sinigawan niya at itinulak palayo. Natumba
ang matandang babae at nabagok ang ulo sa
bato.
Narinig ni Mangita ang ingay at humangos
mula sa pagsu-sulsi niya ng isang lambat.
Nakita niya ang sugatang pulubi at maagap
na tinulungan. Ginamot niya ang sugat at
pinatigil ang pagdugo. Pagkatapos, sumandok
siya ng kanin mula sa palayok (olla, pot) at
pinuno ang mangkok ng pulubi.
Nagpasalamat ang matandang babae.
“Hindi ko kalilimutan ang iyong bait at awa,”
sabi niya kay Mangita bago ugod-ugod na
lumakad paalis. Hindi niya kinibo si Larina na
tumawa lamang, at nagsalita pa ng
paghamak. Pinagalitan siya ni Mangita dahil
sa kanyang kawalan ng maka-tao subalit sa
halip na magsisi, lalo lamang namuhi si
Larina.
Pagkaraan ng panahon, namatay ang ama.
Lumuwas siya sa lungsod (ciudad, city) sa
kanyang bangka, tulad sa madalas na niyang
gawa, upang ipagbili ang kanyang huling isda
subalit nuon, laganap ang sakit duon. Siya ay
nahawa, nagkasakit at natuluyan. Naiwang
lubos na ulila na ang magkapatid.
Upang magkaruon ng hanap-buhay, umukit si
Mangita ng magagandang kabibi (conchas,
seashells) at ipinagbili. Kumita siya ng sapat
lamang pambili ng pagkain. Nakiusap siya
kay Larina na tumulong upang lumaki ang
kanilang kita subalit hindi siya pinansin ng
kapatid na nagpatuloy na nag-aliw na lamang
sa sarili.
Patuloy ang laganap ng sakit at si Mangita ay
naratay. Nagma-kaawa siya kay Larina na
alagaan siya subalit malaki talaga ang muhi
ng kanyang kapatid kaya pinabayaan siyang
lumala.
Nagsimulang maghingalo si Mangita at
malapit nang mamatay nang bumalik ang
pulubing matandang babae. May dalang supot
(bolsa, bag) ng mga buto (semillas, seeds) ng
halaman ang pulubi. Dumukot siya ng isa at
isinubo kay Mangita. Ilang saglit lamang,
nagsimulang gumaling si Mangita bagaman
at lubha pang nanghihina kaya hindi
nakayanang magpasalamat.
“Subuan mo siya ng isang buto oras-oras
hanggang pagbalik ko,” habilin ng pulubi kay
Larina bago umalis. Naiwan ang mga buto
kay Larina subalit hindi niya binigyan si
Mangita. Katunayan, sa laki ng inggit at muhi
sa kapatid, hinangad niyang mamatay na si
Mangita. Kaya, sa halip na alagaan ang
kapatid, itinago ni Larisa ang mga buto sa
sariling mahabang buhok.
Muling lumala ang sakit ni Mangita at humina
nang humina ang paghinga. Agaw-buhay na
siya nang bumalik ang pulubing matandang
babae. Tinanong niya si Larisa kung sinubuan
ng buto ang maysakit tulad ng bilin. “Oo!”
sagot ni Larisa, at ipinakita pa ang supot,
wala nang laman. Hinalughog ng pulubi ang
kubo at bakuran subalit wala siyang nakitang
itinapon o itinagong buto. Muli niyang
tinanong si Larisa at muling sumagot ito ng
“oo.”
Nuong sandaling iyon biglang sumabog ang
liwanag sa luob ng kubo at nasilaw si Larisa
tulad ng pagtitig sa araw. Pagbalik ng
kanyang paningin, matapos ng ilang saglit,
hindi na pulubi ang nasa harap niya, kundi
magandang diwata! Kalong-kalong nito ang
may sakit na Mangita.
“Ako ang pulubing humingi ng limos sa inyo,”
bigkas ng diwata, “sapagkat nais kong
matanto ang inyong kaluoban. Mabait si
Mangita kaya isasama ko siya sa aking
tahanan sa pulo nitong lawa. Subalit ikaw ay
masama!”
Itinutok ng diwata ang daliri sa mukha ni
Larisa, sabay sa paratang at pataw ng
parusa.
explenation
pasensiya na po masyadong mataas
Copyright © 2024 EHUB.TIPS team's - All rights reserved.
Answers & Comments
Answer:
ALAMAT -SI MANGITA AT SI LARINA, SA LAWA
NG BAI
MARAMING taon na ang nakaraan mula
nuong namahay sa mga pampang ng Laguna
de Bai ang isang mahirap na mangingisda
( pescador, fisherman). Nabalo nang namatay
ang asawang babae, siya na lamang ang
tanging nagpalaki sa 2 nilang anak na babae,
sina Mangita at Larina. Kapwa napaka-ganda
ng 2 anak.
Si Mangita ay kayumangging kaligatan at ang
buhok niya ay kulay ng hatinggabi
(medianoche, midnight). Mapag-bigay siya at
mahal ng lahat ng kakilala dahil mabait.
Tinutulungan niya ang kanyang ama sa
pagtahi sa mga lambat ( fishnets) at sa
pagbigkis ng mga sulu (torches) - kapwa
gamit sa pangingisda gabi-gabi. At araw-araw
naman, ang matamis niyang ngiti (sonrisa,
smile) ang siyang nagpapaliwanag sa munti
nilang kubo (cabaña, hut).
Maputi naman si Larina at haling na haling
siya sa manilaw-nilaw (dorado, golden)
niyang buhok na pinatubo niyang mahabang
mahaba. Kaiba siya sa kapatid, hindi
tumutulong sa bahay at maghapon na lamang
nagsusuklay. At malupit. Nanghuhuli siya ng
mga paruparo (butterflies) na tinutusok niya
hanggang mamatay at isinasabit na palamuti
(decoration) sa buhok. Tapos, nagpupunta
siya sa lawa upang masdan ang sarili sa
tubig. Paminsan-minsan, nakikita niyang
nangingisay pa ang paruparo at tuwang-tuwa
siya sa galaw nito sa kanyang buhok.
Dahil dito, ayaw siya ng mga tao na lalong
humanga at nagmahal sa kapatid niyang
Mangita. Lalo namang nagselos at nainggit si
Larisa kay Mangita.
Isang araw, isang pulubing matandang babae
ang lumapit sa kanilang kubo at humingi ng
kaunting kanin (arroz, rice) para sa kanyang
maliit na mangkok (cuenco, bowl).
Nagsusuklay ng buhok nuon si Larina sa
pintuan, at nasuya sa pag-abala ng pulubi.
Sinigawan niya at itinulak palayo. Natumba
ang matandang babae at nabagok ang ulo sa
bato.
Narinig ni Mangita ang ingay at humangos
mula sa pagsu-sulsi niya ng isang lambat.
Nakita niya ang sugatang pulubi at maagap
na tinulungan. Ginamot niya ang sugat at
pinatigil ang pagdugo. Pagkatapos, sumandok
siya ng kanin mula sa palayok (olla, pot) at
pinuno ang mangkok ng pulubi.
Nagpasalamat ang matandang babae.
“Hindi ko kalilimutan ang iyong bait at awa,”
sabi niya kay Mangita bago ugod-ugod na
lumakad paalis. Hindi niya kinibo si Larina na
tumawa lamang, at nagsalita pa ng
paghamak. Pinagalitan siya ni Mangita dahil
sa kanyang kawalan ng maka-tao subalit sa
halip na magsisi, lalo lamang namuhi si
Larina.
Pagkaraan ng panahon, namatay ang ama.
Lumuwas siya sa lungsod (ciudad, city) sa
kanyang bangka, tulad sa madalas na niyang
gawa, upang ipagbili ang kanyang huling isda
subalit nuon, laganap ang sakit duon. Siya ay
nahawa, nagkasakit at natuluyan. Naiwang
lubos na ulila na ang magkapatid.
Upang magkaruon ng hanap-buhay, umukit si
Mangita ng magagandang kabibi (conchas,
seashells) at ipinagbili. Kumita siya ng sapat
lamang pambili ng pagkain. Nakiusap siya
kay Larina na tumulong upang lumaki ang
kanilang kita subalit hindi siya pinansin ng
kapatid na nagpatuloy na nag-aliw na lamang
sa sarili.
Patuloy ang laganap ng sakit at si Mangita ay
naratay. Nagma-kaawa siya kay Larina na
alagaan siya subalit malaki talaga ang muhi
ng kanyang kapatid kaya pinabayaan siyang
lumala.
Nagsimulang maghingalo si Mangita at
malapit nang mamatay nang bumalik ang
pulubing matandang babae. May dalang supot
(bolsa, bag) ng mga buto (semillas, seeds) ng
halaman ang pulubi. Dumukot siya ng isa at
isinubo kay Mangita. Ilang saglit lamang,
nagsimulang gumaling si Mangita bagaman
at lubha pang nanghihina kaya hindi
nakayanang magpasalamat.
“Subuan mo siya ng isang buto oras-oras
hanggang pagbalik ko,” habilin ng pulubi kay
Larina bago umalis. Naiwan ang mga buto
kay Larina subalit hindi niya binigyan si
Mangita. Katunayan, sa laki ng inggit at muhi
sa kapatid, hinangad niyang mamatay na si
Mangita. Kaya, sa halip na alagaan ang
kapatid, itinago ni Larisa ang mga buto sa
sariling mahabang buhok.
Muling lumala ang sakit ni Mangita at humina
nang humina ang paghinga. Agaw-buhay na
siya nang bumalik ang pulubing matandang
babae. Tinanong niya si Larisa kung sinubuan
ng buto ang maysakit tulad ng bilin. “Oo!”
sagot ni Larisa, at ipinakita pa ang supot,
wala nang laman. Hinalughog ng pulubi ang
kubo at bakuran subalit wala siyang nakitang
itinapon o itinagong buto. Muli niyang
tinanong si Larisa at muling sumagot ito ng
“oo.”
Nuong sandaling iyon biglang sumabog ang
liwanag sa luob ng kubo at nasilaw si Larisa
tulad ng pagtitig sa araw. Pagbalik ng
kanyang paningin, matapos ng ilang saglit,
hindi na pulubi ang nasa harap niya, kundi
magandang diwata! Kalong-kalong nito ang
may sakit na Mangita.
“Ako ang pulubing humingi ng limos sa inyo,”
bigkas ng diwata, “sapagkat nais kong
matanto ang inyong kaluoban. Mabait si
Mangita kaya isasama ko siya sa aking
tahanan sa pulo nitong lawa. Subalit ikaw ay
masama!”
Itinutok ng diwata ang daliri sa mukha ni
Larisa, sabay sa paratang at pataw ng
parusa.
explenation
pasensiya na po masyadong mataas