Noong bata pa ako, hindi ko naiintindihan kung bakit ako nahirapan sa maraming bagay. Hindi ako kasing talino ng ibang bata sa klase, hindi ako kasing bilis sa kanila sa paligsahan, at hindi rin ako kasing galing sa ibang mga bagay. Naging dahilan ito ng maraming pagkabigo at pagkadismaya sa buhay ko.
Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, mayroong isang bagay na hindi nagbabago - ang pagmamahal ng Diyos para sa akin. Kung minsan, hindi ko nakikita ito dahil sa mga hamon at pagsubok na dumadating sa buhay ko. Pero sa mga panahong iyon, tinatandaan ko ang mga salita ng aking lola, "Huwag kang mag-alala, anak. Mahal ka ng Diyos kahit ano pa ang mangyari."
Nararamdaman ko ang presensya ng Diyos sa bawat araw ng buhay ko. Sa mga malalim na karanasan ng kalungkutan at pagkabigo, naroon siya upang magbigay ng lakas at pag-asa. Sa mga tagumpay at pagkakataon, naroon din siya upang magbigay ng pasasalamat at pagpapala.
Nalaman ko na ang pagmamahal ng Diyos ay hindi batay sa aking kakayahan, talento, o tagumpay. Bagkus, ito ay isang biyayang walang katumbas. Kaya kahit ako ay may mga pagkukulang, hindi ko naramdaman na hindi ako mahal ng Diyos.
Ngayon, kapag naalala ko ang mga panahon ng aking buhay na tila ba walang pag-asa, nais ko lang magpasalamat dahil sa pagmamahal ng Diyos. Alam kong hindi ko maaaring magawa ito nang mag-isa, at kailangan ko ng tulong ng Diyos upang magtagumpay. At sa bawat araw ng buhay ko, ako ay patuloy na minamahal ng Diyos.
Answers & Comments
Answer:
Noong bata pa ako, hindi ko naiintindihan kung bakit ako nahirapan sa maraming bagay. Hindi ako kasing talino ng ibang bata sa klase, hindi ako kasing bilis sa kanila sa paligsahan, at hindi rin ako kasing galing sa ibang mga bagay. Naging dahilan ito ng maraming pagkabigo at pagkadismaya sa buhay ko.
Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, mayroong isang bagay na hindi nagbabago - ang pagmamahal ng Diyos para sa akin. Kung minsan, hindi ko nakikita ito dahil sa mga hamon at pagsubok na dumadating sa buhay ko. Pero sa mga panahong iyon, tinatandaan ko ang mga salita ng aking lola, "Huwag kang mag-alala, anak. Mahal ka ng Diyos kahit ano pa ang mangyari."
Nararamdaman ko ang presensya ng Diyos sa bawat araw ng buhay ko. Sa mga malalim na karanasan ng kalungkutan at pagkabigo, naroon siya upang magbigay ng lakas at pag-asa. Sa mga tagumpay at pagkakataon, naroon din siya upang magbigay ng pasasalamat at pagpapala.
Nalaman ko na ang pagmamahal ng Diyos ay hindi batay sa aking kakayahan, talento, o tagumpay. Bagkus, ito ay isang biyayang walang katumbas. Kaya kahit ako ay may mga pagkukulang, hindi ko naramdaman na hindi ako mahal ng Diyos.
Ngayon, kapag naalala ko ang mga panahon ng aking buhay na tila ba walang pag-asa, nais ko lang magpasalamat dahil sa pagmamahal ng Diyos. Alam kong hindi ko maaaring magawa ito nang mag-isa, at kailangan ko ng tulong ng Diyos upang magtagumpay. At sa bawat araw ng buhay ko, ako ay patuloy na minamahal ng Diyos.