Answer:

Umiihip ang maginaw na hangin mula sa hilaga, ngunit

kailangan ko pa ring gumising nang maaga para

maghanapbuhay. Halos wala akong nakasalubong sa

kalsada at nahirapan akong makakita ng masasakyang

pedicab papuntang Pasukan ng S--. Unti-unting

bumababa ang hangin. Sa ngayon, tinangay na ng hangin

ang lahat ng alikabok, iniwang malinis ang kalsada, kaya

napabilis ng kutsero ang pedicab. Nang papalapit na kami

sa Pasukan ng S--, may tumawid ng kalsada at nasabid sa

pedicab, kaya siya’y bumagsak.

Nakatihaya siya sa lupa habang nakatigil ang

pedicab. Sa tingin ko’y hindi naman nasaktan ang

matandang babae, at wala ring nakasaksi sa

nangyari, kaya nainis akong nagkaproblema pa ang

kutsero at ako’y natagalan pa.

Nakita ko kung paano siya dahan-dahang

bumagsak, at sigurado akong hindi siya

nasugatan. Nakasusuyang isipin na marahil

nagpapanggap lamang siya. Pinansin pa kasi

ng kutsero, kaya ngayon may problema na.

Kailangan na tuloy niya ng paraan para

makatakas sa gulong ito.

Ngunit hindi nag-alinlangan ang kutsero

pagkatapos sabihin ng matanda na siya ay

nasaktan. Tinulungan pa rin niya itong lumakad

nang marahan. Nagitla ako. Nang tumingin

ako sa harap, nakita ko ang himpilan ng mga pulis.

Dahil sa lakas ng hangin, walang tao sa

labas, kaya tinulungan ng kutsero ang matanda

papunta sa tarangkahan.

Nakaramdam ako ng kakaibang pakiramdam. Ang

maalikabok at pagod niyang katawan ay nagmukhang

malaki. Sa katunayan, habang siya ay papalayo, mas lalo

siyang lumalaki hanggang sa kailangan ko na siyang

tingalain. Tila may puwersa siyang ipinipilit sa akin,

pinagbabantaan ang aking maliit na sarili sa loob ng aking

togang gawa sa balahibo. Parang unti-unting nawawalan

ako ng lakas habang ako’y nakaupong walang kibo,

tulala, hanggang sa may pulis na lumabas sa estasyon.

Bumaba ako ng pedicab. Lumapit sa akin ang pulis at

sinabing, “Humanap ka na lang ng ibang pedicab. Hindi ka

na niya maipagmamaneho.”

Tumigil na ang hangin, ngunit tahimik pa rin ang kalsada. Nag-iisip

ako habang naglalakad, ngunit natatakot akong mag-isip ng mga

bagay-bagay na laban sa akin. Kung hindi nangyari ang insidente

kanina, ano ang ibig kong sabihin sa pagbibigay ng mga barya?

Pabuya ba iyon? Sino ba ako para husgahan ang kutsero? Hindi ko

masagot ang sarili ko. Kahit ngayon, sariwang-sariwa ito sa aking

alaala. Madalas ako’y nababalisa tuwing naaalala ito, dahil

napapaisip ako tungkol sa aking sarili. Nakalimutan ko na ang mga

suliraning pangmilitar at pampolitika, tulad ng mga klasikong

librong nabasa ko noong ako’y bata pa. Ngunit itong insidente ay

bumabalik sa akin, kadalasan ay mas malinaw pa kaysa sa

totoong buhay, tinuturuan ako ng kahihiyan.

Explanation

sana maka tulong