Ang Kuwento ni Mina
Kataka-takang walang imik buong araw si Lydia Napansin kong sa buong araw ay
hindi man lang siya nakibahagi sa mga talakayan. Sa mga pangkatang gawain ay hindi rin
siya nakilahok. Wala man lang ngiti sa kaniyang mukha. Bakas sa kaniyang mga mata na
siya ay umiyak. Hindi ako sanay na makitang ganito si Lydia.
Nang lapitan ko siya ay bigla siyang umiyak. Tinapik ko ang kaniyang mga balikat at
tumabi sa kaniya. Nagsimula na siyang magkuwento na ngayaon ang kaisang taon ng
pagkamatay ng kaniyang mahal na tatay. Tahimik kaming dalawa habang nakaupo
pagkatapos niyang magkuwento na noong buhay pa ang kaniyang tatay ay hindi nito
nakaligtaang mag-uwi ng pasalubong mula sa kaniyang trabaho kahit ito ay kendi lang pansit
na hindi naubos o di kaya'y lapis na maaaring gamitin ni Lydia sa Paaralan. Tinapik ko ang
kaniyang balikat sabay sabi:"Lydia ganyan talaga ang buhay. Lahat tayo ay pahiram lang sa
mundo. Nauna lang ang Tatay mo. Magpasalamat na lang tayo na minsan ay naranasan
natin ang pagmamahal ng ating tatay. May mga bata ng ana hindi pa nila Nakita o nakilala
man lang ang kanilang magulang.".




pasagot po thank you​